شب شام غریبان

شب بود و بیابان

خیمه های سوخته و طفلان یتیم و آواره

گوشهای خون آلود بدون گوشواره

صورتهای سیلی خورده

 کشته های بی سر بر روی خاک

در میان کشته ها دختی سه ساله

جستجوی بابا میکند

دامنش آتش گرفته گوشش اما خون آلود

چهره اش نیلی چون بی بی فاطمه

او اینکه یتیم حسین است

 ولی دیشب دردانه بابا بود

در میان خارها با پای برهنه میدود

از ترس دشمن او بدنبال عموی خویش می رود

اما کجا رفت عموی دلاورش

شب سختی است برای این دردانه اما

هنوز عمه مانده بهر او

تا امشب از او پرستاری کند

در غم بابا او را یاری کند

هر چند عمه حالش از او بهتر نیست

ولیکن بهر امانتهای برادر او را پرستاری می کند

در گوشه ای از خیمه سوخته زنی

ناله و شیون می کند

در نبود طفل شش ماهه ی خود بی تابی می کند

گاهی گهواره او را تماشا می کند

در خیال خود برایش لایی لایی می کند

به یاد طفل شیرخوار خود 

چشمهایش را بارانی می کند

با خود میگوید کاش طفلم زنده بود

در کنارم اکنون آرام خوابیده بود

اما به یاد آورد آن لحظه منحوس را

شمر را ،  تیر زهر آلود را

 گلوی نازک طفل را

دنیا برایش تیره و تار شد

با خود گفت کاش من هم مرده بودم

با طفلکم من نیز رفته بودم

هر چند حال عمه خوب نیست اما

او را نیز دلداری میدهد

در این میان اما کسی نیست که عمه را یاری کند

بهر این بارگران او را همراهی کن

شب شام غریبان حسین او را پرستاری کند

(فاطمه )