خدایا وقت داری که با تو صحبت کنم ؟

خدایا وقت داری که با تو صحبت کنم ؟

عقده ی دل را برایت باز کنم ؟

بگویم چرا گاهی به تو بی مهر می شوم ؟

گله میکنم غصه دار و غمگین می شوم ؟

می گویم چرا نگاهم نمی کنی ؟

چرا گاهی صدایم نمی کنی ؟

دائما در دلم آشوب می شود ؟

نگران امروز و فردایش می شود ؟

شیطان وسوسه و انکار می کند

خنده از لب دور و غم میهمان می کند ؟

بگویم از چرخش روزگار

از این حس بد از غم و انتظار ؟

خدایا در این جای سطر قلم ایستاد

به افکار پریشانم لحظه ای ایست داد

بگفت در آن لحظه ی ناآرامشی

که بود که آرامش را به تو هدیه داد ؟

یا که یادت بیار در اوج قهر

که بود که به تو عشق و مهر یک جا بداد ؟

در این لحظه بود که به خود بانگ زدم  ای هوار

بدانستم که دیگر عیب کار از کجاست

بگفتم ای غافل عیب از من است

و گرنه خالق مهربان در کنار من است

فقط باید چشمهایت را باز کنی

قد و بالای یار را تماشا کنی

خدایا مرا چشم بینا بده

دلی چون آینه و فهمی آگاه بده

که وجودت را حس کنم

شکر داده و ندادهایت کنم

غلامی دیروز و امروز و فردایت کنم

تو را در وجود خود احساس کنم

( فاطمه )