چه شیرین لحظه ایست لحظه وصال

 شب تار بود و دستان لرزان

فانوسی که روشن میکرد کوچه تار را

مادربزرگ به انتظار آمدنش 

چشم می دوخت به دوردستی که دیگر معلوم نبود

سیاهی پر کرده بود کوچه را

اما روشنی فانوس انگار دلگرمی بود برای او که در راه است

صدای پایش وقتی که می آمد

چهره مادربزرگ زیر نور فانوس گل می انداخت

صدای پا نوید آمدنش را میداد

آمدن مردی که همی عشق سالهای جوانیش بود 

ولی با این همه سال باز هم مادربزرگ عاشق بود

شاید بیشتر از دوران جوانیش

عاشق مردی که صدای پایش از تاریکی به سمت نور می آمد

با نزدیک شدن صدای پا نوید وصال می آمد

چه شیرین لحظه ای بود برای مادربزرگ لحظه ی وصال

و بعد از سالها

حالا فانوس آویخته به دیوار از خاطرات میگوید

خاطرات وصال

(فاطمه)