عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت!
پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کُنج تنهـــــــایی ما را به خیالی خوش کرد 
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد 
آتش شوق درین جانِ شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد؟ 
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت! 

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد 
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت 

بُوَد آیا که ز دیوانه ی خود یــــــــاد کند 
آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت 

«سایه» آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش 
عقل فریـــــــــــــــاد برآورد و به صحــــــــرا زد و رفت!

هوشنگ ابتهاج