چند سال پیش تابستون به اتفاق خانواده و تعدادی از افراد محترم فامیل هوس مسافرتی کوتاه نمودیم
بالاخره عزم خود را جزم نموده و راهی شدیم
در بین راه امامزاده ای بود، برای خواندن نماز و زیارت کوله بارها را بر روی زمین گذاشت و همگی وارد صحن امام زاده شدیم
در یک لحظه چشمهای مبارکمان چهارتا که سهله هشتا شد
روی دیوارهای امامزاده پر بود از نوشته ها یا به اصطلاح آرزوهای ریز و درشت انسانهایی که برای زیارت به آن مکان مقدس تشریف آورده بودن
واقعا نمیشد ما آرزوهایمان را بدون نوشتن بر در و دیوار به خدا بگویم
آیا اینطور بهتر نیست؟
آیا این حق الناس نیست؟
بقیه در ادامه مطلب ....
متاسفانه از این موارد زیاد دیده میشه
متاسفانه تر اینکه تمومی نداره انگار...
واقعا جای تاسف داره ...
این هم یه نوع عریضه نویسیه . شاید به اصطلاح نوععی " لس پیپر " باشه . نوشتن عریضه در نوع اعتقادات ما ( خوب یا بد ، خرافه یا واقعی کاری ندارم ) جا داره ولی تاسف بار تر از هرچی آرزویی هست که بعضی دارند . آدمی که نزد بزرگی میره اون رو واسطه ی خود و خدا میدونه آرزوی مرجان میکنه یا داشتن n95 .حاج آقا دولابی در کلاس درس شون می فرمودند از بزرگ ، بزرگ بخواه
یاعلی
هر وقت از خداوند حاجتی خواستید کوچک یا بزرگ از خداوند بخواهید آن حاجت را برایتان خیر قرار دهد
واقعا که
شاید فکر میکنن اینجوری بهتر حاجت میگیرن؟؟
وقتی تو موزه روی اشیای چندین هزارساله خاطره و اسم مینویسن اینکه دیگه دیوار بدون حفاظته....
عزیزم روی اشیای تاریخی می نویسن که برای آیندگان به یادگار بمونه
این جور چیز ها رو آدم میبینه به این فکر میافته که دوران جاهلیت ببین چه بوده که این جور افراد به اونا میگن جاهل!!!
اونا حتما جاهلای خفنی بودن که اینا به اونا میگن جاهل
بعضیا هم تو دسشویی حاجت میخان
اونا لیاقتشون همون دستشویه
الهـی به مسـتــان میـــخانه ات
به عقــل آفریـــنـان دیــوانه ات
به مستـان افتـاده در پای خم
به رنـدان پیـــمـانه پیـمای خم
که خاکـم گـل از آب انگـور کن ســراپـای مـن آتـــش تـور کن
الهـی به آنـان که در تـو گمنـد نـهـان از دل و دیـــده مردمـنـد
به رنـدان سرمـســت آگـاه دل که هرگـز نرفـتــنـد جـز راه دل
به میــــــخـانه وحـدتــم راه ده
دل زنـــــــده و جــان آگــاه ده
الهـی به نـور دل صبـح خیــزان عشـــق
ز شادی به انـده گریـزان عشــق
به میــــخانه آی و صفـا را ببین ببیـن خویـش را و خـدا را ببین
الهـــــی به جــان خـرابـاتـیــان
کزین تهمت هستی ام وارهان