زمین چشم انتظار عروس سپید پوش زمستان

شب هنگام آهسته و آرام بدون هیچ صدایی آمد

شاید نمی خواست خواب شبانگاهی زمین را برهم زند

و چه دلسوزانه لحاف سیپدش را  بر روی زمین کشید

مثل مادری که از ترس سرما خوردن طفلش نیمه شب لحاف را برسر کودک دلبندش می کشد

صبح که آفتاب چشمان زمین را با نور خود آشنا کرد 

زمین خود را در زیر لحاف سپید زمستان دید

عروس سپید پوش زمستان اینجا هم زمین احساس سرما می کند

و به انتظار آمدنت چشم به آسمان دوخته

می دانی بدون تو زمستان صفایی ندارد

پس زمین را بیشتر از این چشم انتظار آمدنت مگذار