آسمان

 دل آسمان چون شیشه بود

با نسیمی گریان و گاه نالان بود

نرم نرمک دلش زنگار شد

سخت چون آهن و فولاد شد

دگر چون گذشته با نسیم گریان نشد

با حضور طوفان نیز ابری  نشد

کودکی گفت هان چه شد آن آسمان

آسمانی صاف و پاک مهربان

گفت بزرگی ای عزیز روزگار

بس بدیدش بی مهری بر روی زمین

 دل او نیز همنشین طوفان شد 

آسمان هم چون زمین دل سنگ شد

(فاطمه )